خواب شيرين

ديدم بخواب شيرين، چون هستیْ آشکارا       يـک معـبـدی  بلـورين ، با  گـنبد  طلارا
در زير طاق  گنبد، در آن  سـرای سرمد      افسـرده ام  و  بی حـّد ،  مشتاق  آشــنارا
هر جا  که  ميدويدم ، درهای بسـته ديـدم      در پشت هر دری بود سدّی زسنگ خارا
از روی نا امـيـدی ، خـوانـدم  مثال بلـبل       يارب  تفقّـدی کـن  شـوريـده  دل  گـدارا
صوتی بر آمـد و من دربی  گشوده ديـدم       دست طلب گشودن، مشکل گشاست مارا
ياران همـه روانـه ،  سـوی  مقـرّ جـانان      سـرْ  داده ،  عاشـقانه ،  آواز  با  صفارا
من نيزمثل ياران، وارد شدم بـه رضوان       شـايد  که  باز  بينـم  آن  طلعــت  خدارا
درلابـلای درگـاه ، گفتنـد هـر چـه داری        بگـذار وهان گـذر کـن، تالار مشـکسارا
ديدم نشسته سلطان در روی تخت کيوان       آن  قبـله گـاه   عرفـان ،  گنجينـه  وفارا
بی  واهمه  دويـدم ،  سـوی  نـگار  بيتـا       زانـو زدم  به  پـاي ،  دادارِ  پـاک  پـارا
دامان او گـرفتـم  از شـوق وصـل  آنـدم        چون طيربی پر و بال، تا جان کنم نثارا
گويا که قبـله  گاهم  در عالمی دگـر بـود       شه  کی  کنـد  نـظاره ، مسـکين  بينوارا
آهم زدل برآمـد،  چون شـمع گريه کردم       ای  شـمس  آسـمانی  تغييـر  ده   قضارا
دستم گرفت وانگه، چون نورجلوه بنمود        دريافتـم   در  آنـجـا ،  اسـرار  کيميـارا
تعبير رفت  و  گفتنـد  ياران با غيورش        درسينه کرده بهمن، گلبانگ “يا  بها” را

شعر از دکتر بهمن سلوکی؛ فرانکفورت اوّل اوت 2003