احتراق

مخلصانْ شعله ور از نارِفراق ، يار کجاست

                                   آتش  طور  چه  شد ،  تابـش  انوار کجاست

آنکه درقرب تو هست ، زآتش هجرت سوزد

                                   صبح اشراق چه شد ،  جذبه  دلدار کجاست

ھربلا عارض جسم است  در آن ارض بعيد

                                   بحر‌ تقريب  چه  شد ،  معبد  ‌اذکار کجاست

ارتقاء  يافت  رجاء  تا  فلک  فضل  و عطا

                                   بارش لطف چه شد ، صحبت ابرارکجاست

مشرکين حاکم  و مشغول به  بى حرمتى اند

                                   مشى  تقدير  چه  شد ، موهبت يار  کجاست

ھرطرف زوزه سگهاست که پيچد به جهات

                                   شير قهّار چه  شد ، سطوت بسيار  کجاست

برگرفته است  برودت به همه دشت و دمن

                                     گرمى شوق چه شد، تاب وتب نارکجاست

وه، بلايا چه فزون گشته  که ازحدّ بگذشت

                                    فرج نور  چه  شد ، مطلع  اسرار  کجاست

ظلمت محض ،  جهان را همه تاريک نمود

                                    نورواشراق چه شد ، قاصد هشيار کجاست

اين خوش آغوشى ملّت همه ازحيله گريست

                                   سطوت سيف چه شد، مُھلک پرکارکجاست

ذلّت  قوم  تو  اکنون  چه  به غايت  برسـيد

                                   عزّت  يـوم  چه  شد ،  قادرِ  قهّـار  کجاست

چهرهِ مطلعِ اسمِ  تو چه محزون شده است

                                    شادى يار چه شد ،  رحمت امطار کجاست

بس  الــم  روى  بياوَرد  سوىِ  اهلِ  امـم

                                   پرچم فتح  چه  شد ،  بهجت عطّار کجاست

شيخ  با  حـيـله  کند  مشرقِ آيت  مستور

                                   شست تقدیر چه  شد ،  قدرت گفتارکجاست

تشنگى عارض ھرفرد بلاکش شده است

                                   دجله  و  رود  چه شد ، محنت بهيارکجاست

حرص،  شيرازۀ تقديس  به ابليس سپرد

                                   نعرۀ ايست چه شد ،  موقف هشدارکجاست

محنت وغربت مظلوم، جهان رابگرفت

                                    لشکر امر چه  شد ،  نوچه  و ديّار کجاست

ترک گفتند چو ياران  هَمِ مظلومِ جهان

                                   قسمِ صدق  چه شد ،  راستى  وعارکجاست

در همه  جاى  کمين کرده  تقلّاى  فنا

                                   رشحۀِ وحى چه  شد ،  عاقبت کار کجاست

حرز جادوئى شيطان همه دنيا بگرفت

                                   شوکت نورچه شد ،  ضربه همکار کجاست

مستىِ هول وهوى مسندِ مردم بگسست

                                   مطلعِ زهد  چه  شد ، موجب انکار کجاست

ظلمتِ ظلم مکرّر سوى محبوب جهان

                                   جلوهِ نور چه  شد ،  پرده  و ديوار کجاست

ھرکسى مانع ابيات حبيب است به جهد

                                   نغمۀِ مرغ چه شد ، عالِم خوش کارکجاست

مردمان محو غرورند و بسا در اوهام

                                   ناجى مدح چه شد ،  آخور و افسارکجاست

چون بهاء يکسره افتاده   به درياى بلا

                                   کشتى نوح  چه  شد ،  قبضهِ  قدّار  کجاست

مطلع آيت  و الطاف  به  ظُلْمات  افتاد

                                   افق و شمس چه  شد ،  مرکز نوّار کجاست

سپرى گشته صفا، گم شده مصباح وفا

                                   غيرت وشأن چه شد ،  محوردوّار کجاست

کو منادى  که  پراکنده  کند  نغمۀ  يار

                                   آنهمه شوق چه  شد ،   ساجد  بيدار کجاست

غصن ها قطع شدند از وزش باد قضا

                                   رأيت فتح  چه  شد ،  رونق  گلزار کجاست

وجه بى چون چواسيراست به بهتان عدو

                                   شبنم فيض  چه  شد ،  موسم  ابهار کجاست

قمص تقديس  مکدّر شده  از قوم شرور

                                   نزهت  قدس  چه  شد ،  دفتر آمار کجاست

بحرجود  تو چه راکد شده از دست بشر

                                   موج الطاف چه شد ،  افضل رفتارکجاست

بسته  شد  باب  لقا  بر  اثر ظلم  و جفا

                                   درگهِ جود چه  شد ،  نیکى کردار کجاست

زرد وبيرنگ شد اوراق کزاين سمّ نفاق

                                    بارش ابر چه  شد ،  يارى انصار کجاست

وه چه تاريک شداين عالم کون ازعصيان

                                    نفحۀ روح چه  شد ،  مشعل غفّار کجاست

مرکز امر چه  تنها  شده  در  دير  عقيم

                                  غيث فضّال چه شد، جنگل واشجارکجاست

                چه مبارک خبرى هست وچه فرخنده ندا


                جوهر نطق  و بيان را  شنو ازعرش بقا


مثلِ اين صحبتِ شيرينِ تو گفتار نبود

                                   ظلمتِ ظلمِ جهان  جز  جهت  يار نبود

گر نمى بود  برودت  به دل  اهل امم

                                   گرمى  صحبت  يار  هيچ  پديدار  نبود

گر نمى بود بلايا زهمه سمت و جهت

                                   شوکت شمس و صبورىش نمودار نبود

شرّ اشرار که رو کرده به مظلومِ امم

                                    کمتـرش  شأنِ  شکيبائىِ  دلـدار   نبود

چه بلند است و معظّم شفقِ نور بهاء

                                    گر نمى بود  که اين گونه گرفتار نبود

مرتفع کرده عَلَم در جبَل جود و کرم

                                    گر نمى بود که اين افضل کردار نبود

شمس توحيد  به تنهائى  او مستشرق

                                    اين نمى بود اگر ضربت اشرار نبود

ارض تجريد به سرگونى اوزينت يافت

                                    اين نمى بود اگر غربت و آزار نبود

ذلّت و غربت او مصدرعزّ است و بلا

                                   مثل او در دو جهان صابرِ فخّار نبود

گرچه دلهاى شروران همه ازکينه پُراند

                                   همچو او بى گنهى  قادر و ستّار نبود

هرکجا  سيف بلا برق زند ،  پيش رود

                                   بَهرِ قربان شدنش ، تير جفا عار نبود

نوحه او ميکند؟ حقّست که من گريه کنم

                                   گريه زانرو  که دشمن پىِ پيکار نبود

مفادّ این شعر از لوح مبارک قد احترق المخلصون که از قلم اعلی (از قلم حضرت بهاءالله) نازل شده الهام گرفته شد.

هوفهايم ۳ سپتامبر ۲۰۰۲