بهانه
با خنده پیشم آمد و چیزی بهانه کرد در دام خود فتاده دلی را نشـانه کرد
ابروی یار و تیر نگاهش بوقت صبح عقل ازسرم ربود و به یـغـما روانه کرد
از بیم و ترسِ خاطرِ آزردهِ ر‌قیب چون باد صبحدم، گذری محـرمانه کرد
جادوی جان به نرگس مستانه اش نمود با آتشـین رخـش شط دل بـیکرانه کرد
دنیا چه تیره بود وسیه فام و بی صفا بـا زلف پر شکن همه را پر فسـانه کرد
یا رب چه گویم و چه کنم از فراق یار در پـیچ زلـف او دل مـن آشـیانه کرد
با خود خیالِ خالِ لبش را بَرَم به خاک چون سوزعشق در دل من جـاودانه کرد
بهمن، به فال نیک بگیر الطفـات او زیرا که گشت وگردش خودعاشقانه کرد
شعر از دکتر بهمن سلوکی ، هوفهایم ۱۸ آپریل ٢۰۱۱
